Een escort als ik (9)

“Het is een experiment,” zei Natalie zo stellig dat ik meteen zwichtte.

Ze had het me omstandig uitgelegd. Er zijn heren die bekendheid genieten maar daarmee in hun vrijheid van handelen belemmerd zijn. Ook zij verlangen weleens naar een escort maar vrezen de vrije val van de geruchtenmachine van het journaille. En omdat Natalie wist dat ik wel voor iets buitensporigs te porren was, besloot ze het mij te vragen: of ik bereid was geblinddoekt een cliënt te bedienen. Een heer van statuur, maar een die zijn carrière kan vergeten zodra bekend wordt dat hij zijn begeerte loslaat op een escort. Het zou, verzekerde ze mij, volkomen veilig zijn en in een van haar mooiste salons in haar riante villa plaatsvinden.

“In alle oprechtheid heb ik voor dat doel de rode salon ooit laten ontwerpen door een team van befaamde Venetiaanse designers,” voegde ze er nog aan toe.

Natuurlijk, de mystieke maskers van het Venetië van weleer, waar iedereen in uiterlijke anonimiteit  de vrijheid had volledig uit de bol te gaan.

De avond van moment suprême, kort voor de aankomst van anonymus, hielp Natalie mij met mijn kledingkeus. Het klinkt misschien vreemd maar met zorg kiezen wat in een mum van tijd uitgetrokken wordt, is voor mij een van de meest fijnzinnige uitingen van de erotiek.

In de handen van Natalie en straks in die van anonymus voelde ik me al een echt slavinnetje wier enig aardse nut het bezit van drie begeerde lichaamsopeningen was. Het gevoel degradeerde me tot een stukje levende mechanica, maar of ik daar echt onthutst over was met mijn latente masochisme, mogen de lezers betwijfelen. Gereduceerd tot lustobject voor een man van statuur en hem op de koop toe ook niet mogen zien, is immers het summum van onderwerping.

Gelukkig mocht ik van Natalie de rode salon eerst zien voordat ze me de zwartsatijnen blinddoek voordeed. Had ik niet ooit ergens gelezen dat vinken blind gemaakt werden om ze mooier laten zingen?

De salon was echt beeldschoon en bijna viel ik ten offer aan het Stendhalsyndroom: flauwvallend door het aanzien van zo veel schoonheid, zoals ooit de Franse schrijver Stendhal naar wie het syndroom genoemd is, overkwam toen hij in Florence was. Ik viel inderdaad bijna flauw en zou dat later nog een keer doen in die prachtige salon, maar om een totaal andere reden.

Nadat Natalie met zorg mij de blinddoek omgedaan had die zo strak zat dat ieder risico uitgesloten leek, kreeg ik in de dieprode fauteuil die het epicentrum van de salon was mijn afgedwongen plekje. Ik voelde me in de rode lingerie die Natalie voor me gekozen had de praline die zo duur ingepakt is dat de smaak bijna wel moet tegenvallen. Dus kon ik niets anders dan Natalie, mezelf en vooral anonymus beloven dat ik heel erg lekker zou smaken.

Ik ruik man al op afstand. Vaak door een after shave die soms niet onderdoet voor een toiletreiniger. Maar anonymus rook naar iets bijzonders dat heel erg duur moest zijn. Het raakte meteen de nervatuur van mijn zenuwtjes en adertjes en de opwinding schoot razendsnel richting plafond.

Zijn handen waren warm en gretig en hielpen mij overeind. Maar er waren meer handen dan de twee  van anonymus. Als je gezichtsvermogen het laat afweten gaan je andere zintuigen beter functioneren en ik voelde aan dat de andere twee handen van Natalie moesten zijn. Mijn mentor in de seks was anonymus behulpzaam mij zo geschikt mogelijk voor hem te maken. En of ik dit als intrige of als summum moest opvatten, deed er eigenlijk niet toe, want de opwinding nam er duizelingwekkend door toe omdat machteloosheid op mijn erotische favorietenlijstje als nummer 1 prijkte.

Het waren haar handen die subtiel en behendig mijn behaatje losmaakten en mijn hunkerende borsten bevrijdden van het textiele keurslijf. Dat mijn tepels weldra door zijn warme handpalmen gevangen werden en met een licht pervers knijpen mijn verlangen naar onderwerping hemelhoog toenam, moet voor Natalie het signaal geweest zijn verraderlijk mijn slipje uit te trekken en mij op mijn rug over de chaise longue te draperen.

Mocht ik dan ontsnapt zijn aan de chaise longue van de therapeut, daar lag ik machteloos in de psyche van mijn genot het bezit van anonymus te worden. Nog niet helemaal van hem maar wel van zijn tong en lippen, die zich als een octopus aan mijn vagina vastzogen en precies deden wat een gulzig meisje als ondergetekende lekker vindt. Als het voor een man een zege is een meisje tot orgasme te dwingen, anonymus behaalde zijn overwinning. Trillend, lillend en geen energie verspillend (om het ook eens in rijm uit te drukken) drong zijn tong zich vurig aan me op en kon ik ondanks het toeschouwerschap van Natalie, het wel uitschreeuwen van genot.

Dat Natalie de vreugde opeens verbrak met haar interventie was mij welkom, want toen haar handen mijn polsen omgrepen en mij in bedwang hielden, wist ik dat dit schouwtoneel was om anonymus het gevoel te geven dat ik onvrijwillig zijn bezit werd. Als er iets mijn masochisme streelt, dan het zinnelijke beeld dat ik submissief een man zijn alleenheerschappij gun. Ik speelde het mee om anonymus te gerieven door te doen alsof ik hopeloos mijn polsen uit Natalie’s handen probeerde los te wrikken om aan zijn penetratie te ontsnappen.

“Rustig blijven sletje,” klonk ze met warme stem en met een acteertalent waarmee je feilloos lady Macbeth zou kunnen spelen.

En dit sletje bleef rustig en voelde hoe anonymus op het punt stond zijn overwinning binnen te slepen en machtswellustig op me neerstreek. Normaal zou ik mijn handen teder om zijn hals gelegd hebben in een aanmoediging mij te penetreren. Maar nu Natalie mijn handen achter me gevangen hield alsof ik er ook maar een moment over zou peinzen verzet te bieden, liet ik hem aan mijn lichaamstaal aflezen dat ik me zonder weerstand aan hem overgaf.

Wat er toen gebeurde zou ik tot in de kleinste details kunnen beschrijven, maar de dames onder de lezers weten hoe akelig of zalig het kan zijn dat een man zeer groot geschapen is. Anonymus bleek vooraan gestaan te hebben bij het uitdelen van het mannelijk lid. Omdat ik tot de categorie meisjes behoor die in katzwijm valt voor een enorme penis, zwichtte ik zingend onder deze kolossale last. Hoewel zingend, het was ook wel een beetje theater om hem om wie het toch ging een nog groter ego te gunnen dan hij misschien verdiende.

Maar toen Natalie met een ruk de blinddoek wegtrok en ik in de extatische blik van Charles keek, de ridderlijke heer die mijn debuut als escort tot een heerlijk feestje had weten te maken, begreep ik dat misschien niet alles is wat het lijkt te zijn. Natalie had mij erin laten trappen, want over Charles kun je alles beweren, maar niet dat hij een nationale bekendheid is.

Dat zowel Natalie als Charles het konden waarderen dat ik deze keer zijn warme tagliatelle niet over mijn buik, maar over mijn smaakpapillen liet vloeien, begreep ik ten volle. Een geweldig minnaar als Charles verdient het niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk opgegeten te worden. En eerlijk is eerlijk, zijn fruits de mer liet zich zalig wegspoelen bij het glas Dom Pérignon dat we daarna in alle rust dronken.