Een escort als ik (8)

Het ergste van het ergste dat je als escort kan overkomen overkwam me. Je kunt bloedstollende thrillers zien en je handen spierwit knijpen in de stoelleuningen van een bioscoop, maar het ergste overkomen als escort is met niets te vergelijken. Het was de avond dat ik langzaam aan mijn vak gewend geraakt gerelaxt naar een nieuwe cliënt ging. Natalie is een dame die van sfeer houdt en vaak regelt ze dan een hotel in een badplaats. Deze keer een kleinere badplaats maar in een hotel waar luxe in gouden gekalligrafeerde letters geschreven staat. Ik moet bekennen dat haar aanbidding van luxe mij aanstaat. Het was nog buitenseizoen dus rustig in de lounge van het hotel. Opgetogen over zo veel stijl slalomde ik zwierig op mijn naaldhakken naar het restaurant om het eerste oogcontact met mijn tijdelijke bezitter te maken.

Maar ik stond aan de grond genageld, mijn handtas viel open op de grond en met alles wat eruit viel als een clusterbom, leek de ramp niet te overzien toen ik de man zag die mij besteld had. Dat ik ook nog zo onnozel was voor hem te knielen om alles bijeen te grissen wat uit mijn handtas gevallen was en hem daarmee een kijkje tussen mijn dijen schonk, verweet ik mezelf. Kon het nog vernederender voor de buurman van mijn ouders?

Daar zat hij dus, Herbert de arrogante kwast die alles beter had, beter deed en een gigantische pocher was als het om zakendoen ging. En in een flitsend déjà vu schoot door me heen hoe ik op een snikhete zondag samen met mijn hartsvriendin plagerig onze bikini’s aan hem showden en de zweetpareltjes op zijn gezicht stonden. Zijn verholen geile mannenblikken kropen als stekende wespen over onze meisjeslijven, zoekend naar de kleinste openingen in onze bikinibroekjes. Was toen mijn stille hang naar oudere mannen geboren, vroeg ik me in een genadeloos zelfverwijt af.

Toen ik uit mijn armzalig kruiperige houding verrees en voor hem stond verscheen er een zelfvoldane grijns op zijn gezicht.

“Nee, het is niet echt toeval Esmee,” zei hij, “Je foto op de site is onherkenbaar gemaakt, maar staat zo diep in mijn geheugen gegrift dat ik mijn vermoeden heb kunnen bevestigen bij de eigenares van het escortbureau. Het overviel haar en dus kon ze niet anders dan toegeven dat het opzwepende ding op de foto’s mijn gewezen buurmeisje is.”

Nee, ik was niet boos op Natalie, Herbert is te geraffineerd om te weerstaan en er drong zich iets aan me op dat ik niet begreep maar dat mij wel een wilde shot opwinding schonk.

“Ik had vroeger al mijn zinnen op je gezet dus…”

Ik zat tegenover hem mijn wonden te likken en probeerde van de schrok bij te komen met nerveuze slokjes van mijn glas witte wijn. Het voelde een beetje alsof ik op het kantoor van de rector geroepen werd nadat ik iets uitgevreten had. Dat was ook wel zo, want de dochter van je buren als escort betrappen? Kon het erger? Ja, het kon erger: met hem naar bed gaan.

“We gaan niet moeilijk doen toch? We maken de date tot een heerlijk feestje voor ons tweetjes,” klonk hij zo sinister dat ik er bijna kwaad over werd.

Opeens kwam het beeld weer terug van dat broeierige moment in zijn kolossale tropische kas waar zijn tuttige vrouw orchideeën kweekte en waar ik per se even moest komen kijken. De mystieke geur die er hing, zijn erge nabijheid en mijn hongerende hormoontjes deden me heimelijk snakken naar zijn aanraking. En als niet als donderwolk boven de zonnige warmte zijn bazige vrouw opeens was verschenen zou het ook echt gebeurd zijn.

Wat heb ik toch met foute mannen, dat ik tegenover hem zittend opeens naar seks met hem verlangde? Ja, natuurlijk wist ik het wel. Onuitstaanbare mannen prikkelen mij enorm. Misschien moet ik er ooit voor op de chaise longue bij de therapeut, maar echt lastig vind ik deze manie niet.

Het idee dat hij misschien morgen met wallen onder zijn ogen door een avondje hossen met de dochter van zijn gastheer, bij mijn vader aan de single-malt zou lurken, voelde emotioneel fout. Maar opeens herinnerde ik me die bijna irriterend spannende filmscène in Mulhollanddrive van David Lynch. Naomi Watts die met de huisvriend van haar ouders een stomende confrontatie heeft. En zo realistisch geacteerd, dat je bijna zag hoe die oude zak Naomi neukte.

Ik zweefde op mijn benen de traptreden omhoog naar de hotelkamer. Het voelde alsof ik weer terug was tussen de orchideeën. O lieve help, het woord orchideeën klinkt bijna als orgieën. En dan de getuite lipjes van de bloemen die lijken te smeken om…

Toen de deur achter me dichtviel voelde ik me in een zoet trance waarvan ik wist dat die pas zou eindigen als ik Herbert zijn uitgestelde genot geschonken had.

“Herbert, zuchtte ik warm in zijn oor terwijl ik hem omhelsde voordat hij dat mij kon doen, “Natuurlijk wil ik graag, ja, toen ook al, maar…”

“Maar Brigit kwam ertussen.”

“Het is een bittere pil dat ik er nu voor moet betalen.”

De gêne sloeg hard toe. Afrekenen deed Natalie, maar dat hij een flinke som moest neertellen voor seks met mij viel me zwaar omdat ik er zelf opeens ook zo’n zin in had. En om eerlijk te zijn, was het niet de eerste keer dat ik zin in seks had met Herbert, al moet die eerste keer in de tropische kas meer gezien worden als een impuls die het niet verdiende ingelost te worden. Maar er is een vraag die om antwoord smeekt. Wat is het toch in me dat ik me aangetrokken voel tot oudere mannen die dan ook nog eens heel erg getrouwd zijn. Sommige meisjes zijn geboren maîtressetypes. De courtisane is van alle tijden. Waren de elementen gevaar, risico, uitdaging en misschien toch ook mijn masochisme er de geschikte ingrediënten voor?

“Heerlijke Esmee, ik herinner me nog goed hoe je met je vriendin onbedoeld je bikini aan me showde.”

“Onbedoeld? Denk je dat echt?”

“Allemachtig, je was toen ook al? Ik zie nog die zalige welving van je venusheuvel in de glinsterende stof van je bikinibroekje. En ik zag zelfs hoe je schaamlipjes hunkerend door de stof drukten.”

Ik maakte me los van Herbert, ontknoopte mijn blouse, liet mijn rokje op de grond vallen en vlijde me achterover op bed terwijl ik langzaam mij benen spreidde.

“Deze welving Herbert?” Tartte ik hem terwijl ik mijn benen zover spreidde dat de druk van mijn venusheuvel mijn La Perla bijna deed smelten van verlangen. Dit was roekeloos spelen met normen en waarden, maar zo zalig dat ik in een roes raakte en meer wilde geven dan waarvoor Herbert betaalde.

“Ja,” zuchtte hij en zweette daarbij als een edammer in een snikhete zon.

Toen ik ook nog provocerend mijn hand langzaam mijn slipje binnenschoof en mijn vingers zacht, zoals mijn pianolerares mij ooit leerde pianissimo possibile te spelen, mijn clitoris toucheerde, zag ik Herbert gek van opwinding worden.

In dit zwelgen kon het niet anders dan dat hij zich pijlsnel uitkleedde en zou doen wat door het plotselinge verschijnen van zijn vrouw ooit uitgesteld werd. Was het zoete wraak omdat ze toen een van de meest spannende momenten verstoorde met haar ijzig galmende stemgeluid?

Dat Herbert zalig langzaam mijn La Perla van mijn benen peuterde en zijn zwetende gezicht erin begroef, deed mij nog meer hongeren naar seks met hem. Een slijpfoutje in mijn karakter misschien, maar het machtsverschil in leeftijd en het materiële overwicht dat hij op mij bezat maakte me dwaas van verlangen. Ik smeekte hem zelfs toch maar geen een condoom om te doen want van je heel erg getrouwde ex-buurman mag je toch verwachten dat hij geen soa exporteert. En was het geen wraakzuchtig trofee als ik straks het hotel zou uitwandelen met zijn spermatozoïden in mijn lichaam?

De vraag waarom mannen zo graag in je klaar willen komen, snakt misschien naar beoordeling door een psycholoog. Maar toen Herbert terwijl hij diep in mijn pupillen keek om mijn reflex af te meten mij penetreerde begroef ik hem in mijn armen en benen om hem pas los te laten zodra hij mij zijn zaadoffer geschonken had.

Misschien moet ik zelf maar eens naar de chaise longue van de therapeut, maar ik genoot van zijn heftige stoten en het moment dat hij zich verkrampt in mij leegde. Achteraf was ik zelfs bereid mijn diepe spijt te betuigen omdat zijn spermatozoïden niet via mijn smaakpapillen gepasseerd waren. Morgen maar therapeutische hulp zoeken, of valt dit toch onder gerechtvaardigd genot?