Een escort als ik (6)

Natalie heeft smaak en stijl en was ooit zelf een escort met allure. Een meisje en dame in een lichaam die een spoor van chique parfum achterlaat tijdens een tochtje door Harrods.

Een lunch in The Georgian Restaurant, is een van haar grillen. Dat ik mee mocht was een attentie die ik door mijn grote inzet verdiend had. En dat het aangename met het nuttige gecombineerd werd, mocht ik als mogelijke bijvangst zien. Het weekendje met Natalie zou misschien ook uit werken bestaan. Hoewel ze mij daarover in het duister liet tasten, voelde het niet als het zwaard van Damocles. Bovendien is ze geen tirannieke heerser als Dionysios (om nog even in de sfeer te blijven). Wie voor Natalie werkt is geen loonslaaf maar een prinses op de erwt. Shoppen in Harrods en vervolgens de avond en nacht doorbrengen met een cliënt, lijkt misschien banaal met een onsmakelijk snufje avontuurzin. Maar gewoontjes aan een bureau de bureaucratische papierberg vergroten is ook niet mijn ding. Liever een sensueel poppetje in een duur hotel, dan een zure trut met een bekertje automatenkoffie in een overheidsgebouw. Trouw aan mezelf en mijn opvattingen over erotiek, zat ik dus te glunderen naast Natalie.

“Je wordt op dit moment getaxeerd,” zei ze tussen twee nipjes van de Dom Perignon.

“Hemeltje!” Liet ik me door haar verrassen, “Hij is hier?”

“Vind je me een intrigant?” Klonk ze plagend, “En heb ik me laten ontvallen dat het een hij is?”

“Is het een zij?

Ik probeerde zo onopvallend mogelijk te speuren naar wie mij op dat moment bekeek en op waarde schatte. Maar het was te druk om een keus te maken uit de mogelijkheden. Het kon iedereen zijn, zelfs een zeer gezette heer die nogal neurotisch soep at en tegelijk op zijn iPad keek.

“Wie o wie?”

“Onder de galerij links.”

“Ik zie een stel.”

“En dat stel ziet jou.”

“Je bedoelt dat ik…”

“Als je wilt. Ze waren verrukt van je foto’s.”

“Maar het zijn Britten.”

“Nee, rijke Nederlanders die in de City hun geld verdienen. Welkom in het perfide Albion.”

“Wat verwacht je van mij?”

“Dat jij je als een lief meisje aan hun tafel nestelt en ze gehoorzaam volgt naar hun huis in het chique Hampstead.”

In de lichte beneveling door de champagne, deed ik de trage maar o zo soepele gang naar hun tafel. Een tocht die voelde als een autodafé met openbare terechtstelling als somber lot. Voor ik op de stoel bij het stel neerzakte voelde ik me al verloren in hun de obscure bedoelingen.

“Je bent in het echt mooier dan op de foto,” klonk de vrouw die zich als Machteld voorstelde en mij een krachtige hand drukte.

Ze was een stuk jonger dan de man die mij van top tot teen en vice versa bekeek maar zweeg en mij blijkbaar aan Machteld overliet. Een gezette man waar ieder meisje aan voorbij loopt, tenzij hij met de beurs rinkelt. En stilletjes in een aanval van gefantaseerde zelfkastijding voelde ik me werkelijk verkocht aan hem. Maar waarom ook zij per se wilde meedoen, was de grote vraag die naar antwoord smachtte.

Op de achterbank van de Jaguar moest ik naast haar kruipen terwijl de man wiens naam ik nog steeds niets wist via de achteruitkijkspiegel de voyeur speelde. Wat er te zien was? Het licht hautaine gewriemel aan mijn bloes en behaatje. Mijn blote borsten kregen in deze verhitting een koele bries van de airco. En Machteld ging nog verder met mij te ontluisteren tegenover haar man. Als het haar man was, want ze had toch echt alles van een maîtresse die haar weldoener een douceurtje gunt in de vorm van een escort. Hoorde veel geld niet bij dit soort geniepige spelletjes en speelden vrouwen daarin niet bijna altijd de rol van scherprechter?

Vanaf het moment dat het drukke verkeer van de City oploste in rustiger straten boog ze zich half over heen en trok mijn slipje uit. Als het venijn daarbij gebleven was zou het nog door de beugel kunnen, maar het plagen en vernederen leek haar belangrijkste drijfveer mij als escort in te huren.

Was zijn optie seks met mij, zij plaagde me met een riedeltje mind play om mijn emoties op te jagen. En in alle oprechtheid, vond ik hem bepaald geen adonis waar ik opgewonden van raakte, dus was het gezwavelde gedrag van Machteld mij zeer welkom. Het verdoemde perfide Albion moest toch ergens aan te voelen zijn, schoot als een sidderaaltje door mijn zielenrust.

Het werd me duidelijk dat ze mij met alle geweld opgewonden wilde maken en dat haar tongkus die naar wijn en gerookte zalm smaakte mijn adem flink deed versnellen.

bleken onze eindbestemming bereikt te hebben. Nadat Machteld mij uit had laten stappen moest ik razendsnel de zoom van mijn jurkje ordenen want anders zou de deftige straat waar een fel zonlicht mij bruut attaqueerde mijn kutje gezien hebben. Ik mag dan aan een ranzig soort exhibitionisme lijden, ik ben geen meisje van de straat

Het huis rook vreemd. Als zonde te ruiken was, was het zeker daar. De smakeloze erotische kitsch aan de wanden en het gelikte interieur dat uit een glossy van de tandarts geleend leek, maakte indruk op me.

“Kleed je voor hem uit, kleine slet,” sabelde Machteld me meteen neer toen we in de zitkamer waren.

Met mijn 178 cm lengte voelde ik me niet klein maar wel een beetje sletterig dus begon ik me op mijn meest prikkelende manier uit te kleden. En dat is geveinsd schuchter zodat Machteld nog meer plezier aan mij beleefde.

De parfum van Machteld voelde als een nimbus van geilheid rondom mij toen ze mij omgreep en opnieuw haar tong in mijn mond duwde. De ongelijkheid tussen ons, zij gekleed ik naakt, sloeg diep toe in mijn geweten. Toen ook nog haar klauwende vingertoppen over mijn rug omlaag gleden tot aan mijn billen en er ook nog tussen, begon ik haar geheime passie te begrijpen: niet alleen het vernederen, maar dat dan ook zo gepassioneerd mogelijk belijden ervan. Ik keek haar verward aan toen ik voelde dat haar vinger mij tergend binnendrong. Maar juist precies daar waar ik dat het minst verwachtte, want als escort was ik nog nooit ontboden om mijn anus als gerief aan te bieden. Er was al eens een vriendje geweest die op een plagende manier een beetje binnengedrongen was, maar echt…

Natalie had me al eens gezegd dat ik anaal mocht weigeren. Maar zoals Machteld mij aankeek terwijl ze me op iets voorbereidde dat ik nog nooit ondergaan had, kon ik slechts passief blijven. Eigenlijk besefte ik wel dat het uur U voor mij geslagen had toen de man die tot het laatste moment was blijven zwijgen, uit de krakende chesterfield verrees en Machteld mij in de ontvangende positie dwong.

Met mijn knieën diep in het hoogpolige karpet, mijn gezicht op het koude leer van de  chesterfield die naar obscene uitspattingen geurde en achter me de onweerstaanbare geluiden van iets dat op beginnen stond, hield ik me krampachtig stil voor de aanval die mij wachtte.

Onder mijn oksel zag ik dat hij zijn broek en slip liet zakken en achter me neerknielde. Wel keurig in het condoom (want Natalie stelt hoge eisen aan de clientèle), maar zo ranzig dat ik bijna een flauwte van spanning kreeg.

Zijn handen grepen mijn heupen krachtig beet. Het was duidelijk dat de man van Machteld als een feniks uit zijn as herrezen was nu hij een verlokkelijk meisje anaal te grazen kon nemen. Alsof het erbij hoorde, op de achtergrond begonnen de eerste maten van Ravel’s Bolero. Was het Machtelds satanische gevoel voor stijl dat ze voor deze muziek koos? Herinnerde ik me niet dat het opzwepende muziekstuk ongeveer 17 minuten duurt en was het plan mij net zolang anaal te neuken?

Als er zoiets is dat pijn en genot doet samenvloeien tot iets hogers dan was het zijn binnendringen. Het was niet lekker maar toch opwindend. Opwindend in de gedachte dat het hem opwond en mij daar juist ook mee opwond. Dat hij probeerde in het ritme van de Bolero te blijven maakte me krankzinnig van opwinding. Ik volgde licht deinend het ritme van de muziek terwijl hij in en uit ging in een toenemende agressie. Terwijl ik mijn nagels katachtig in het leer van de chesterfield kraste, Machteld naast me neerboog en mij met leedvermaak bekeek, raakte ik langzaam weg in het soort extase dat nieuw voor mij was. Ik begon steeds heftiger mee te reageren en moet in een krankzinnig ritme bewogen hebben toen…

“Esmee, wat zit je te wiebelen op je stoel, toch geen last van peper in je…?”

“Ik? O sorry, was even afgedwaald. Ik dacht aan het stel dat mij…”

“Mallerd, dat was een plagerijtje van me. Er is geen stel dat je besteld heeft. Dit heerlijke weekendje Londen werk je niet voor me maar mag je genieten. Vanavond naar Covent Garden voor Le nozze di Figaro”

Hoe kon ik Natalie uitleggen dat ik juist aan het genieten was, maar de teleurstelling dat mijn avond in operaklanken en niet bij de Bolero van Ravel zou oplossen, voor mij onverteerbaar was. Gelukkig zou later blijken dat het slechts uitstel van executie was.